Dom Edie Britt

Arno

- Jedziemy na sucho. - odrzekł z uśmiechem, mając na myśli , że nie potrzeba kartki; patrzył się na nią.

Granmor

Julie pokiwała głową.-Piosenka to historia, o czym opowiada nasza? - spytała siadając przy biurku, odwróciła krzesło tak by go widzieć. Założyła nogę na nogę.

Arno

Spuścił wzrok i po chwili spojrzał się jej w oczy trzymając dłonie jak do modlitwy :
- A o czym chcesz? - spytał nie wychylając się i czekając na jej propozycje.

Granmor

-O...kłamstwie? Bólu? Miłości? Nadziei.... Może po prostu, spotkaniu? - wstała nagle z krzesła, obcasem tak je kopnęła że runęło na ziemię.
-Zostań przy mnie,
pociąg zaraz ruszy
Usiądź tuż obok,
pozwól poznać siebie
W torbie mam
aparat
Przeżyj mnie, jak
swoją ostatnią minutę
Pozwól mi się skryć
przed mrokami dnia
tak jak chcę

Arno

A on tylko wstał z wrażenia i spojrzał jej w oczy.
- Piękne. - odrzekł.

Granmor

-Cieszę się. - odparła z uśmiechem i popchnęła go na łóżko, nie lubiła jak gość stał.

Arno

Ale on o tym nie wiedział, upadł na to łóżko jak 'bela', że aż się na nim położył, wyglądało to jakby Julie zachciało się kochać.

Seniorita-Qabi

-To może pójdziemy coś zjeść albo napić czegoś ciepłego?

Granmor

-Jesli chcesz. - odparł z uśmiechem.
Ale Julie wróciła do biurka.-Twoja kolej..refren.

Seniorita-Qabi

-To do ciebie idziemy czy do mnie?-zapytała po chwili milczenia.

Arno

Zanucił króciutki refren :

Trzy kroki walki, uczciwej walki.
Dwa serca zdolne do rozpalenia ognia.
Jedynym czego potrzebuję w tym życiu jest miłość.

[ xDD ]

Granmor

-Może do mnie. - szepnął i pocałował ją w czoło.
-Nie jest źle, druga zwrotka? - spytała wyglądając dyskretnie za okno.

Seniorita-Qabi

-Dobrze-cmoknęła go w policzek i poszli
[Wychodzą:Patrick i Melinda]

Granmor

[wprowadzisz?]

Arno

Wymyślił dość długą drugą zwrotkę i zaśpiewał ją cicho; siedząc już; po chwili wstał i patrząc jej w oczy spytał :
- Może być?

Granmor

-Tak, może być. - zgodziła się i spojrzała na stolik.-Może się czegoś napijesz, czy coś?

Arno

Cały czas lustrował ją wzrokiem; brakowało mu tamtej chwili z wesela, może z tego powodu, że było to dla niego jak zjedzenie zakazanego owocu; a dosłownie Julie, która się cały czas wzbraniała sama przejęła inicjatywę. Opamiętał się troszkę; lecz nie do końca i nadal patrząc jej w oczy powiedział :
- Wody z cytryną. Czy coś... - powiedział z uśmiechem; miał już dosyć chlania na dziś.

Granmor

Julie uśmiechnęła się i pokiwała głową. Zeszła na dół, nalała tej wody, dodała cytrynę i wróciła na górę. Podała mu szklankę.-Proszę,twoja woda.

Arno

- Moja woda. - odrzekł z uśmiechem patrząc jej w oczy; podziękowanie nie wiedzieć czemu nie przeszło mu przez gardło...może chciał podziękować inaczej?

Granmor

-Co do tego incydentu na ślubie...wiesz że to nic nie znaczy? - zapytała dla pewności.

Arno

Generalnie to tak. Ale musieli to omówić.
- Chyba musiał być jakiś powód, co? - spytał tym razem odwracając wzrok i popijając wodę; nic się nie dzieje bez powodu.

Granmor

-Pytasz czy mi się podobasz? Nie, nie podobasz. Pytasz czyh coś czuję? Nie, nie czuję. Pytasz czy coś chcę czuć? Nie, nie chcę. Czułam się samotna, a według tego co mówiłeś w "Słonecznej" nikogo nie masz. Skłamałeś, Masonie. - i się cwanie uśmiechnęła.

Arno

- A to by zmieniało postać rzeczy? - powiedział z cwanym uśmiechem; ofc nie zostawi Kamili.

Granmor

-Może bym dłużej chciała zaspokoić swoją samotność. - odpowiedziała z szerokim uśmiechem. Po prostu, jakby nie było Kamili to by się nim dłużej bawiła.

Arno

- Czyli jednak. - odrzekł z cwanym uśmiechem; ale po chwili dodał - Widziałaś mnie z Kamilą i zrobiłaś to po tym gdy nas zobaczyłaś...Więc kogoś mam; a mimo to ją zaspokoiłaś. - mówiąc "ją" miał na myśli samotność; lubił się z nią droczyć.