Dom Patricka Hadleya

Future Lover

-Widze, że nie stoi.

Granmor

Patrick usmiechnal sie szeroko.-Umowisz sie ze mna, na randke? - spyta l z usmiechem.

Future Lover

-Bezpośredni jestes... A ja to lubie... więc.. tak, chętnie.-Odpowiedziała i odwzajemniła szeroki uśmiech.

Granmor

Patrick usmiechnal sie.-Ciesze sie, Julie, nie masz nic przeciwko nie?
-Pewnie ze nie.

Future Lover

-Jeżeli musiałabyś gdzieś iść z Masonem, wspomnij. Zabierzemy cie ze sobą.

Granmor

-Nie będziesz musiała. - powiedział z uśmiechem.

Future Lover

Dita spojrzała na Patrick'a takim ciepłym wzrokiem i uśmiechnęła się słodko.

Granmor

Julie obudziła się stosunkowo wcześnie.Niedawno odbyła się pierwsza sprawa rozwodowa, Julie postanowiła iść na zakupy a jak. W tym celu otworzyła swoją szafę i szukała najlepszych ciuchów jakie miała.
Wyjrzała przez okno, szukając bransoletki, swojej ulubionej gdy kogoś zobaczyła. -Patrick już są! - krzyknęła schodząc na dół. Wybiegła przed dom z uśmiechem na twarzy.-Hej Wam.
Krwawy spojrzał na Julie.-Co za cholerna dziura, mam nadzieję że szybko zobaczę trupa. - odparł przytulając koleżankę. - Tylko mnie nie całuj, bo Penny jest w ekhm, mieście.
-Chciałbyś, Krewko. - powiedziała wyciągając jezyk.
[wchodzi Dan]
Dan uśmiecha się do Julie.-Hej, jest Jess?
Julie skinęła głową.-Tak, jest u siebie.
-To on, nie? Dan ktory zostawił Jess. - powiedział zmieszany Krwawy.-Zawsze go chciałem pobić.
-Spokojnie ćpunie. - powiedziała z uśmiechem Julie.-Sa małżeństwem, znowu.
Tymczasem Dan zapukał do drzwi pokoju Jess.

Arno

Mason podszedł pod dom Patricka i Julie ubrany w dżinsy i jakiś niezły T-shirt i zapukał do drzwi.

Granmor

Julie otworzyła drzwi, myśląc że to Krwawy i Penny. Za to zobaczyła Masona.-Oj, to Ty. - mruknęła.

Arno

Uśmiechnął się słodko i wszedł do środka.
- Jest Patrick? - spytał siadając na sofie - po Margharicie? - spytał szczerząc się.

Granmor

-Nie, dzięki, staram się nie pić ostatnio. skłamała i uśmiechneła się krzywo.-Idę po niego..
Po chwili przychodzi Patrick i Julie.-Hej, o co chodzi? - spytał siadając na fotelu.

Arno

- Co to już wpaść nie można? - spytał uśmiechając się lekko - ostatnio głupio wyszło z Ditą. - powiedział, po czym dodał - ale co innego mnie interesuje....kiedy zaczynamy? - spytał; po czym umilkł na chwilę i zwrócił się do Julie - Julie nie daj się prosić; twoje drinki uzależniają i ze mną to już zrobiły. - i uśmiechnął się Masonowato.

Granmor

Julie westchnęła, uśmiechnęła się nieco po czym podeszła do swojego "stoiska" coś tam robi.
-Jasne, można, właśnie do Dity przyjechał znajomy, do nas też, dzisiaj chyba zrobimy pierwsze spotkanie..

Arno

- To świetnie. - skwitował - jakoś się musimy podzielić rolami... - powiedział , po czym spytał niepewnie - czyli MY będziemy tworzyć zespół? - ogarniała go euforia.

Granmor

-Tak, my. - jęknęła Julie. Ten Mason wydawał się jej dziwny, chyba ją rozbierał wzrokiem.

Arno

- No to świetnie. - powiedział - o której? - spytał Patricka; aż oczy mu się świeciły.

Granmor

-Może siedemnasta. - powiedział patrząc na zegar który wisiał na ścianie.-Tak, będzie dobrze.

Arno

- Super; mam zabrać ze sobą cały swój "arsenał" ? - spytał śmiejąc się.

Granmor

-Przynieś gitarę, to wystarczy. - powiedział Patrick.'
Julie podała drink MAsonowi. -Masz, bez cyjanku. - po chwili dodała z uśmiechem.-A szkoda.

Arno

- Jesteś kochana. - powiedział krótko - perkusji nie taszczyć? - spytał - głos jest zawsze obecny. -dodał uśmiechając się jednym kącikiem ust.

Granmor

-Mamy już perkusistkę, a gitarzysta zawsze jest potrzebny. - powiedział z uśmiechem.
-Mason, znajdź sobie cholera zajęcie, opłakuję rozwód... A Ty się na mnie patrzysz jakbym była naga. - powiedziała prosto z mostu.
Patrick uśmiechnął się. -Widocznie mu się podobasz.
-Hadley! Ty idioto! - krzyknęła uderzając go w łeb.

Arno

- Bo wyglądasz równie pięknie w ciuchach jak i bez. - powiedział uśmiechając się słodko i świecąc oczami.

Granmor

Julie westchnęła cicho. -A co mi tam, chcesz to patrz, patrz czego nigdy słonko nie dostaniesz.
Patrick uśmiechnął się. -Oj cała Julie Walker.

Arno

- Jeszcze mnie nie znasz słonko... - powiedział cicho i uśmiechnął się - od dawna nie grałem; jestem naprawdę podekscytowany; zwłaszcza, że gram z Wami. - jęknął cicho z radości.