Dom przyjaciół NA SPRZEDAŻ

Kamila

- Tak, lecz Adam niedługo się wyprowadza. - powiedziała Paulina.
- Tak, tak, wyprowadzę się, jak tylko znajdę odpowiednie mieszkanko. - zawtórował mężczyzna.
- A my nie zamierzamy się rozłączać, tworzymy takie "babskie grono", które zaśmiecił nam pewien mężczyzna... - powiedziała ze śmiechem Paulina. Adam tylko się na nią spojrzał, co nie znaczyło nic dobrego. Dziewczyna spoważniała.
- A pani ma dużo dzieci ? - spytała nagle Dominika.

miss.

-Dwójkę, zbuntowanego nastolatka i i 10 letnią córkę - uśmiechnęła się ciepło.

Kamila

- Dają ci trochę popalić ?

miss.

- Teraz już nie. Na pocztku było trudno wiec zrezygnowalam z pracy, zajęłam się domem i jakoś teraz mi już wychodzi. Jestem najzwyklejszą kurą domową - zaśmiała się xd

Kamila

- Kury domowe zawsze trzymają się razem. - zaśmiała się Ewa.
- A teraz nie chcesz wrócić do pracy ? - spytała Paulina.

miss.

Delikatnie pokręciła przecząco głową.
- Chyba nie. Pewnie bym już nie umiała, a nauke troche za późno. Państwo czym się tutaj zajmujecie?

Kamila

- Jak na razie to nie pracujemy. - powiedziała Paulina.
- Ja kiedyś byłam lekarką i będę musiała poszukać pracy w pobliskim szpitalu, bo jeszcze wiele pamiętam z pracy. - powiedziała Dominika.
- Ja byłam... - mówiła Ewa ze łzami w oczach.
- Przepraszam. - z płaczem wybiegła z salonu, a za nią wyszła grzecznie Paulina.
- Jak widać nie wszystkie miło wspominamy nasze prace. - powiedziała grzecznie z uśmiechem Kamila, usprawiedliwiając przy tym Ewę.
- A kim pani właściwie była pani z zawodu ? - spytała... po chwili.
[ja nie wiem, czy padło już to pytanie, jak tak to sory, ale mam sklerozę xP]

miss.

Spojrzałą za wychodzącą dziewczyną.
- Mm nadzieje, że jej nie uraziłam... - zamyśliła się
- Kończylam nauki polityczne, ale politykiem nigdy nie byłam. - uśmiechnęła się - pracowałam dla gubernatora
- I bałagma skończmy z tym pani, pan, pańctwo itp. Alex jestem

Kamila

Jak szybko Ewa wyszła z Pauliną, tak szybko wróciły, a po Ewie nie było już widać, że płakała.
- Przepraszam bardzo za moje zachowanie, lecz ja nie mam dobrych wspomnień z pracą... miałam ohydnego i okropnego szefa. - powiedziała Ewa spuszczając głowę w dół i śmiejąc się zarazem pod nosem.
- A gubernatorzy naprawdę są tacy straszni, na jakich wyglądają ? - spytała śmiesznie Dominika, by trochę rozśmieszyć towarzystwo. Za to Adam wyszedł z salonu i zamknął się w swoim pokoju. Wolał przejrzeć dawne akta, niż siedzieć na babskich pogaduszkach z sąsiadkami.

miss.

- Trudne pytanie... - zaśmiała sie serdecznie - ale chyba nie... przynajmniej ja trafiłam na takiego znośnego

Kamila

- To dobrze... - odrzekła Dominika.
- Ty kończyłaś nauki polityczne, lecz politykiem nie zostałaś, ja zaś studiowałam prawo, a skończyłam na byciu przewodniczką turystyczną. I to się nazywa sprawiedliwość... - powiedziała Kamila. Była wściekła na Adama, że to przez niego zerwała z prawem, że ją zostawił, że teraz do niej wrócił i że bez słowa wyszedł z salonu, choć to był błahy problem w porównaniu do poprzednich.

miss.

Zaśmiała się.
- Nie ma sprawiedliwośći, przynajmniej w twoim przypadku. - usmiechnełą się serdecznie. - Ja skończyłam nauki bo musiałam, a raczej ojciec tak chciał. spojrzłąa na zegarek - Jej zasiedziałam się, przepraszma bardzo. - no i podniosła się.
- dozobaczenia - pożegnała sie przyjaźnie i posżła do siebie.

Kamila

- Do widzenia. - powiedziała Ewa, a za nią reszta dziewczyn.
- O ! Na serio jest już późno. Co robimy ? - spytała Paulina.
- Chodźmy może na miasto... - zaproponowała Domcia.
- Ja na pewno nie, idę posprzątać. - powiedziała Ewa i od razu wzięła się za sprzątanie.
- Ja mogę iść. - powiedziała Paula uśmiechając się szyderczo. Wtedy Kamila poszła do pokoju Adama. Zapukała, a on otworzył drzwi.
- Idziesz z Dominiką i Pauliną na miasto, czy zostajesz w domu i przyrządzasz kolację, czy idziemy do parku porozmawiać ? - zadała pytanie i w duchu chciała, by powiedział trzecią odpowiedź.
- Zostanę w domu i przygotuję kolację. - takiej odpowiedzi Kamila się nie spodziewała. Szybko narzuciła swój płaszcz i wyszła z domu, a dwie dziewczyny przygotowały się do wyjścia i wyszły.
[wychodzą Kamila, Dominika i Paulina]

Kamila

[wchodzi Kamila]
Dziewczyna wchodzi do domu i widzi pięknie zastawiony stół z kolacją, a dom lśnił czystością. Nie miała ochoty na jedzonko, więc idzie do swojego pokoju i czyta tam jakąś książkę.

Granmor

Przychodzi listonosz i daje do skrzynki taki oto list:

'Cześć Kamila! To ja, Tom. Mam nadzieję ze mnie pamiętasz, byłem Twoim sąsiadem w Paryżu. Słyszałem że zamieszkałaś w Fairview. Tak się składa że właśnie jestem w Stanach. Słuchaj, może spotkamy się w tym fajnym hotelu za miastem? W następną niedzielę? [Prawdziwą następną niedzielę] Mam nadzieję że przyjdziesz, to na razie.
Tom"

Kamila

Kamila czytała książkę, która szybko się jej znudziła. Odkładając ją na półkę ujrzała listonosza. Szybko zeszła na dół i ubrała coś cieplejszego, po czym wyszła na dwór do skrzynki na listy. Wyciągnęła list i wsadziła go do kieszeni w ciepłych sztruksach. Weszła do domu i skierowała się w stronę kuchni, gdzie siedzieli już Ewa z Adamem. Oboje czytali gazetę, znaczy się wyrywali ją sobie z rąk. Wreszcie Adam wyrwał gazetę Ewie i zaczął czytać ją na głos, by oboje byli zadowoleni. Kamila nie chciała czytać przy nich swojego listu, więc nalała sobie soku jabłkowego i usiadła przy stole, udając przy tym zaciekawienie gazetą.

Kamila

Dominika wróciła, co było zasłyszane przez trzaśnięcie drzwiami. Brunetka przebrała się i weszła do kuchni. Ewa jadła kawałek pizzy, Adam pił kawę, Kamila jadła z Ewą. Dominika dosiadła się do stołu.
- Byłyśmy z Pauliną w kawiarni. - powiedziała.
- I jak było ? - spytała Ewa.

Kamila

Adam pił kolejną już kawę. Ewa była u siebie w pokoju, Dominika w salonie, a Kamila na tarasie. Coś ją kusiło, by otworzyć ten list, lecz bała się, że ktoś ją na tym przyłapie. Już starczy jej powrót byłego męża z przeszłości, a teraz ten list... wahała się otwarcia tej koperty, więc usiadła na typowo tarasowym krześle, przykryta wełnianym kocem, patrzyła na żywą Wisterię.

Kamila

Kamila weszła do domu. Nikogo nie było, bo wszyscy siedzieli przed telewizorem i oglądali jakiś gówniany mecz. Z powrotem wyszła na taras. Otworzyła kopertę i wreszcie przeczytała list. "Tom ? Nie znam żadnego Toma. Sąsiad z Paryża ? Miałam w sąsiedztwie jednego mężczyznę, kobietę i szczęśliwą rodzinę, ale czy ten mężczyzna miał na imię Tom ? Nie, chyba nie, chociaż nie byłam z nim zaznajomiona. Spytam się Adama." - te myśli przeleciały jej po głowie. Weszła do środka, a potem do salonu.
- Adam, mogę cię prosić na chwilę ? - spytała z listem w ręku.
- Tak, oczywiście. - powiedział mężczyzna i wstał z sofy. Para wróciła na taras.
- Pamiętasz może, czy mieliśmy w sąsiedztwie Toma ? - zapytała wprost.
[cvolor=darkred]- Nie, chyba nie, nie kojarzę nikogo o tym imieniu. [/color]- odpowiedział Adam głęboko się zastanawiając.
- A jak miał na imię ten dziwoląg po lewej ? - spytała.
- Nie wiem, nie stykałem się z nim tak często, ale fajnie go nazwałaś. A po co ci jakiś tam Tom ? - zapytał śmiejąc się. Kamila nic nie powiedziała tylko pokazała mu ten list.
- Pójdziesz tam ze mną ? - spytała po chwili.
- Ja nie, wtajemnicz w to dziewczyny. - powiedział zabierając jej list z rąk. List wręczył dziewczynom w salonie.
- To co ? Która pójdzie z Kamilą ? - zapytał donośnym głosem.
- Ja ! - krzyknęła Dominika.
- To ja też. - oznajmiła Ewa.
- Może Paulina będzie taka mądra i nie pójdzie z wami... - rzucił anegdotę Adam i dalej z dziewczynami oglądał mecz, za to Kamila siedziała na tarasie i zastanawiała się nad niejakim Tomem...

Kamila

***Tygodniowy przeskok : Paulina oddała wypożyczoną książkę i wróciła do domu. Dowiedziała się o liście i postanowiła iść na to spotkanie z dziewczynami. Ten tydzień minął normalnie i trochę nudno.***
Wszyscy obudzili się dziś wcześnie. Dominika w szlafroku nałożonym na piżamę robi śniadanie, a Kamila podobnie ubrana parzy kawę. Ewa również w podobnym ubraniu siedzi przy stole czekając na śniadanie i powoli się rozbudza. Paulina to samo co Ewa, a Adam wstaje i idzie pod prysznic. Śniadanie i kawa zostają przyrządzone, a kobiety jedzą i piją w szlafroku, a mężczyzna schludnie ubrany przyszedł na śniadanie.

Kamila

Teraz był czas przygotowań do ślubu Jessici. Dominika kręciła lokówką włosy. Kamila ułożyła swoje w ślicznego koka i utwardziła go lakierem, po czym w sam jego środek wsadziła małą błękitną różyczkę. Ewa za to stała przed lustrem i robiła sobie makijaż. Powieki w odcieniach czerni i bieli, rzęsy lekko podkręcone i przejechane maskarą, oraz strasznie wymalowane poliki w strasznie ostrym różu. A Paulina również się malowała. Okropnie dużo nałożyła maskary na rzęsy i wyglądały one tłusto, lecz jej to pasowało. Wybrała stonowany beż do swojej cery i to nim umalowała poliki. Kamila weszła do Adama.
- Eee... o, jak ślicznie wyglądasz. - zachwycił się mężczyzna, ale najbardziej zainteresowała go błękitna róża w koku kobiety.
- Dziękuję. Idę z dziewczynami na ślub Jessicki Hadley, więc zamknij za nami drzwi, bo i tak pewnie nigdzie nie idziesz. - komplement ze strony byłego męża dał jej uśmiech na twarzy. Nie chciała iść z nim na ten ślub, więc miała nadzieję, że on jednak nie pójdzie na ten ślub.
- Pójdę z wami. - powiedział mężczyzna, znalazł byle jaki garnitur i poszedł pod prysznic. Szatynka za to poszła do swojego pokoju i sprawdzała trwałość koka.

Kamila

Dominika wyszła wściekła z pokoju.
- Ja nie idę na ten ślub ! - krzyknęła do dziewczyn przy lustrze. Ewa tylko dziwnie spojrzała się na koleżankę, a Paulina w ogóle nie zwracała na nią uwagi. Kamila zeszła na dół i również powtórzyła wzrok Ewy, po czym przybliżyła się do lustra. Lekko podkręciła rzęsy maskarą i trochę przesadziła z różem na policzki, za to usta podkreśliła szminką o bardzo ładnym odcieniu i nawet zretuszowała te strasznie różowawe policzki. Ewa poszła do swojego pokoju i ubrała tam czarne spodnie oraz nałożyła na nie fioletową sukienkę w bratki, a na nią czarne bolerko. Tak wyszykowana wróciła do dziewczyn.
- Czemu nie chcesz iść ?- spytała Dominiki. W tym czasie Paulina czesała swoje naturalne, rude loki.
- Popatrz na moje włosy ! Jak ja wyglądam ?! Ta lokówka jest do **** ! - krzyczała koleżanka.
- No lokówką nic ci nie wyjdzie... weź lepiej zwilż włosy i nakręć je wałki. Pamiętaj o spinkach. - powiedziała Ewa i dotknęła pokręcony kosmyk włosów Dominiki, po czym kosmyk się z powrotem wyprostował. Adam właśnie wyszedł w szlafroku z łazienki i zamknął się w swoim pokoju, a Dominika z szałem wpadła do łazienki, by nakręcić te włosy.

Kamila

Jakoś nakręciły się te włosy, ale nie przetrwają całego przyjęcia. Dominika zajęła się malowaniem. Przydymiła powieki i pomieszała srebro ze złotem. Usta podkreśliła odpowiednią do reszty makijażu szminką i była dumna ze swojej roboty przy lustrze. Kamila jeszcze raz poprawiła koka. Ewa przejrzała się w lustrze przy okazji sprawdzając, czy makijaż się nie rozmazał. A Paulina jeszcze raz przeczesała swoje loki. Adam ubrany w odświętny garnitur wyszedł z pokoju.
- A panie jeszcze nie gotowe ? Musimy już iść. - rzekł mężczyzna.
- Ja już ubrana. Tylko one się jakoś dziwnie wleką. - powiedziała Ewa. Wtedy trzy nieprzebrane gracje znikły w swoich pokojach, a po kilku minutach pojawiły się w strojach na ślub. Dominika w fioletowej suknii, Kamila w czarnym topie z cekinami, oraz szarej spódnicy w pięknie wyhaftowane czarne róże, a Paulina w brązowej sukience, a szyja owinięta etolą z futra lisa. Tak cała piątka wyszła z domu i skierowała się wprost do kościoła.
[wychodzą domownicy]

Kamila

[wracają domownicy]
* następny dzień *
To po weselu wszyscy wrócili do domu. Byli mocno padnięci i każdy myślał tylko albo o łóżku, albo o mocnej kawie. Dominika i Adam zajęli kuchnię przy okazji próbując się orzeźwić bardzo mocną kawą, a Kamila, Ewa i Paulina zajęły swoje pokoje, przy czym zajęły swoje łóżka.

Kamila

Ci co pili kawę już skończyli ją pić. Dominika siadła przed telewizor i akurat dziwnym trafem włączyła telewizję ABC. Adam za to zaparzył sobie drugi kubek kawy, bo jednak jeden to już nie starcza po weselisku.