Dom rodziny Dunne NA SPRZEDAŻ

Naomi/Missy

No to on poczekał na nią i spojrzał na Temperance. - Mam jeszcze synka. - powiedział dumnie.

Jazine

Jako osoba nad wyraz zazdrosna oraz ta, która zawsze chce być postrzegana jako ideał matki i partnerki, nie mogła dopuścić do tego by ktoś prezentował się lepiej od niej samej. Z głębi szafy wyciągnęła najmniejszy rozmiar sukienki, jaki posiadała. Po stoczeniu walki z tylnym zamkiem, w końcu otarła pot z czoła i mimo materiału ściskającego jej biodra, znów zasiadła na skórzanej sofie.

Naomi/Missy

- Kochanie, pięknie dziś wyglądasz. Co zrobić ci do picia ? - zapytał. Ach, jaką on miał ochotę sypać komplementy Lydii.

Jazine

- Mamy chyba jeszcze trochę whisky - wymierzyła palcem w barek i rozsiadła się wygodnie.
/może poczekamy na Arna, bo coś go wcięło?

Arno

- Miło mi. - przywitała się po raz drugi z Lydią i uśmiechnęła się bardzo delikatnie; prawie niezauważalnie; rozejrzała się po ich domu dokładniej.

Naomi/Missy

- Zapomniałem o whisky ! Temperance, chcesz również ?

Jazine

*nowy dzień*
Wyślizgnęła się spod kołdry i poprawiła poduszkę mężowi. Na jednym z krzeseł w jadalni powiesiła wyprasowany garnitur, natomiast na stole zaraz obok świeżej gazety, postawiła kubek kawy. <3

Arno

A ona sobie spała w pokoju gościnnym.

Naomi/Missy

Dan - mąż i ojciec rodziny obudził się zdyszany i spocony. Miał koszmar, który nie miał prawa się ziścić. Zmęczony wstał z łóżka, założył na siebie szlafrok i przyszedł do kuchni. - Cześć kochanie, dziękuję. - powiedział całując przy tym czule swoją żonę. (w usta, to chyba oczywiste !)

Jazine

Wytarła palcem strużkę potu z czoła Dana - Dobrze się czujesz? - zapytała zatroskana i chwyciła jego drżąca dłoń.

Arno

Obudziła się i odruchowo ubrała się w szlafrok...postanowiła im się nie pokazywać w takim stanie, zwłaszcza Danowi, więc udała się do łazienki, którą zajęła na jakiś czas.

Naomi/Missy

- Tak, tak. Po prostu źle spałem. - zmusił się do uśmiechu, nie chciał martwić żony.

Jazine

- Jak miło mi to słyszeć - uśmiechnęła się ironicznie, sugerując tym samym, że to przez nią "źle spał". - Następnym razem powiedz, po co masz się męczyć przez całą noc - cmoknęła go delikatnie w czółko, i mimo zgryźliwości objęła go i ułożyła głowę na piersi Dana.

Naomi/Missy

A on wyczuł to, co ona czuła. Wiem, masło maślane xD. - Kochanie, to nie tak. To nie twoja wina. Źle spałem, bo miałem koszmar. Podświadomość płata mi figle. - powiedział, całując ją przy tym w włosy.

Jazine

Mruknęła pod nosem i odsunęła mu krzesło - To o czym był koszmar? - ciekawa, kucnęła przy nim i nadstawiła uszu.

Arno

Ruszyła do swego pokoju w ręczniku na głowie i owinięta drugim.

Naomi/Missy

- Nie warto o tym rozmawiać. - odwrócił wzrok.

Arno

Ubrała się w małą czarną, spięła włosy w kucyk i zeszła na dół z uśmiechem na twarzy...
- Good morning. - powiedziała do obojga.

Naomi/Missy

- Cześć. - odpowiedział, spojrzał bacznym wzrokiem na przyjaciółkę.

Arno

- Hm? Coś nie tak? - spytał widząc wzrok Dana; zeszła ze schodów, na których jeszcze przed sekundą stała...zdmuchnęła kosmyk włosów, który wpadał jej do oczu.

Naomi/Missy

- Nie, nic. Dziwi mnie tylko to, dla kogo założyłaś tę kieckę. - powiedział do niej raczej tonem starszego brata, niż przyjaciela.

Jazine

Podsunęła mężowi talerz naleśników pod nos, po czym zwróciła się do Temperance - Zjesz coś? - nie czekając na odpowiedz wyciągnęła drugi talerzyk, a sama zaczęła podgrzewać jakiś z tych słoiczków dla dzieci.

Arno

- Of course. - odpowiedziała najpierw Lydii a chwilę potem ruszyła w stronę stołu i usiadła obok Dana. - Dla nikogo...a co? - mogło to zabrzmieć odrobinę tajemniczo w jej ustach, jednak taka była prawda.

Naomi/Missy

- Nic. Wyglądasz, jak za studenckich czasów. - uśmiechnął się i zaczął jeść naleśniki.

Arno

Gdyby była wstydliwa to by się zarumieniła. - Dzięki, Dan. Jednak to już niestety nie te lata... - westchnęła i czekała na posiłek....była bardzo wdzięczna Danowi i Lydii za przysługę, którą jej zrobili.