Dom Susan i Mike'a Delfino, oraz Julie

Viktor

- Witaj Julie. -powiedział ze swym brytyjskim akcentem

/ale dlaczego ja, Fy go ma xDDD

Masełko

/ Taak? *.*

- Dzień dobry panu.- powiedziała z lekkim uśmiechem na twarzy.- Zrobić coś do jedzenia?- spytała, bo wiedziała oczywiście, że jego mama nie zadbała o gościnność, więc sprawę musiała wziąć w swoje ręce.

Nina

- Ja... Ummm... - zaplątała się i zamyśliła przy okazji. - No nie wiem... Musiałabym to przemyśleć... - powiedziała w końcu. A ochotę aby jechać miała straszną...

Viktor

/ ale ja... ja nie chce być Austinem on jest jakiś taki... beee

- Nie rób sobie przeze mnie problemu, jestem po śniadaniu. -zwrócił się do Julie
- Nad czym tu myśleć Susan, weź walizkę i kilka ciuchów i możemy jechać. -zaśmiał się

Nina

- A... A kiedy mielibyśmy jechać? - zapytała, przełamując się ku odpowiedzi 'TAK!'.

Viktor

- Najlepiej od razu, domek jest kawałek drogi stąd i podróż nam trochę zajmie. -dobra wiem przesadziłem ale szkoda czasu xD

Nina

/Dobre, dobre xDDDD/
Spojrzała na Julie. Potrzebowała jej, żeby podjąć taką decyzję, no...
- W zasadzie... To przecież tylko wyjazd, prawda? - uśmiechnęła się do Iana pewniej.

Viktor

- Oczywiście, pogadamy, posiedzimy razem przy kominku... poznamy się bliżej. -wtrącił po czym zaczął się zastanawiać nad tym kminkiem czy czasem trochę nie przesadził

Nina

- Julie, co o tym sądzisz? - zapytała Julie, która nie mogła nie słyszeć o czym rozmawiają.

Masełko

A ona była zamyślona bardziej czymś innym i nie słuchała Ian'a oraz matki. Kiedy ta ją o to zapytała, Jules uśmiechnęła się niemrawo i powiedziała jednym słowem.
- Super.

Nina

- Naprawdę? - wiadomo jak bardzo Susan liczyła się ze zdaniem Julie. - Poradzisz sobie sama przez te kilka dni?

Viktor

- Na pewno sobie poradzi, przecież jest już prawie dorosła. -stwierdził chociaż nawet nie wiedział ile Julie właściwie ma lat

Masełko

- Poradzę sobie mamo.- przewróciła oczami, aż nagle uśmiechnęła się do niej lekko.
- Wiesz, że czasami to ja robię za matkę, więc nie sądze, żebym miała jakieś sytuacje krytyczne. Jedź i baw się dobrze.

Nina

W ciągu ostatnich sześciu miesięcy Susan rzadko kiedy szła na tzw spontan. Uznala, że jeśli pojedzie, to nic takiego się nie stanie... Uśmiechnęła się zatem i skinęła głową.
- Dobrze, jedźmy w te góry...

Masełko

- No to świetnie.- odparła przekonywująco. Podobała jej się myśl, że zostanie sama przez te kilka dni, wolna chata i będzie brała odpowiedzialność na samą siebie. W końcu już ma szesnaście lat, to nie byle co.

Nina

- Wobec tego, Ian, ja muszę się spakować... O której się umawiamy?

Viktor

Westchną i spojrzał na zegarek
- O 16 może być?

Nina

- Może - skinęła głową i uśmiechnęła się.

Viktor

- No to świetnie. -też się uśmiechną
- W takim razie będę o 16. -czyli za chwilę xD powiedział i wyszedł

[wychodzi Ian]

Nina

A Susan poszła szybciutko na górę, co by się spakować...
Pakowanie walizki zajęło jej dokładnie godzinę, bo za bardzo nie wiedziała co spakować i w ogóle... Potem musiała na niej usiąść, żeby się w ogóle zamknęła.
Skoczyła pod szybki prysznic, ubrała się w coś odpowiedniego na takie wyjazd i była gotowa.
Ciągle dopytywała Julie, czy da sobie sama radę. Zadzwoniła jeszcze do Bree, ale w domu nikogo nie było, więc nagrała się na sekretarce. No i czekała na Iana.

Viktor

[przyjeżdża Ian]

Podjechał pod dom Susan swoim samochodem, zatrzymał się i zatrąbił na znak że już na nią czeka.

Masełko

- Mamoo! Ian przyjechał.- krzyknęła z dołu, widząc podjeżdżające auto.

Nina

- Już idę! - odkrzyknęła jej i zwlokła swoją walizkę na dół.
Stanęła przed córką i wyściskała ją, pocałowała w oba policzki i przestrzegła przed zstapieniem na złą drogę xD
A potem wyszły razem na ganek. Susan ciągnąc za sobą wielką walizę.

Viktor

- Pomogę Ci. -powiedział i wysiadł z samochodu po czym przeniósł walizkę Susan do bagażnika
- No to możemy jechać. -stwierdził wracając do auta

Nina

Pożegnała się ostatni raz z Julie i wsiadła na siedzenie dla pasażera. Zapięła pas i zerknęła przelotnie w stronę domu Marthy Huber, gdzie własnie ktoś się wprowadził.
- Możemy - skinęła głową, spojrzała na Iana i uśmiechnęła się do niego.