Apartament Chloe

candace

- To wszystko zależy od Ciebie. - uśmiechnął sieę jednokącikowo i nie wiedział, czy ma jechać czy będa tak siedzieć w tym samochodzie.
Nie żeby nie lubił swojego Lamborghini, bo wręcz przeciwnie.

Arno

- Czyżby? - uniosła brwi i chwilę potem spytała - Jedziemy?

candace

- Owszem. - no i pojechali, dosyć szybko.

/to zacznij tam gdzie oni jadą, bo nie chce mi sie tworzyć tego tematu w stylu 'samochód jamiego'.

Arno

20.12

Obudziły ją wpadające do pokoju promienie słońca, niechętnie zwlokła się z łóżka w samej bieliźnie, co chwile ziewając, przeczesała włosy dłonią i ruszyła do kuchni, zrobiła sobie szybkie śniadanie, a później wzięła prysznic. W tej chwili szykowała się do pracy, zastanawiając się co ubrać.

W normalnym serialu byłaby TAKA muzyka.

candace

[pojawia się nagle, ni stąd ni z owąd jamie]

Podjechał sobie rowerem, zostawił go gdzieś na zewnątrz, znaczy sie przymocował gdzieś.
No i przyszedł tu i zapukał do drzwi.

Arno

Właśnie miała sobie zapiąć sukienkę, gdy usłyszała pukanie do drzwi. Nie wiedziała, kto mógł tak wcześnie rano złożyć jej wizytę. Podeszła do drzwi i otworzyła je, a w nich ujrzała Jamiego, od razu uśmiechnęła się na jego widok.
- Hej. - rzuciła z uśmiechem na twarzy.

candace

- Siema, chciałem Cię tylko zawiadomić, że żyje i mam się dobrze. - uśmiechnął się szeroko szeroko. - Mam już sobie iść? - podniósł rękę kciukiem do tyłu, w sensie, że nie wiem jak to napisać, ale tak sie robi jak sie mówi, że ma się gdzieś iść.
oj pewnie wiesz.

Arno

Wiem, wiem. Zdziwiła się i to jeszcze bardziej niż gdy otworzyła drzwi.
- Wait. What is going on with you exactly? - uniosła brwi i spojrzała dziwnie na niego, po czym wciągnęła go za dłoń do swojego apartamentu.

candace

Zamruczał coś pod nosem jak go tak wciągnęła do środka.
- Nic, co ma być. - a on sie uśmiechał tak ładnie.

Arno

- Tylko tyle masz mi do powiedzenia? Zabrzmiało to jak coś w stylu "Dzięki za wszystko, odwal się. Powodzenia w dalszym życiu.". What the hell is this?! - puściła jego dłoń i wzięła się pod boki.

candace

Podniósł tak śmiesznie brew do góry. - Myślisz, że mi ukradną rower na dole ... ?

Arno

Parsknęła tylko śmiechem.
- Nie, głuptasie. A więc? - uniosła brew, musi jej się wytłumaczyć, bo ją lekko zdenerwował, stała tak dalej przed nim w tej rozpiętej sukience.

candace

- Więc, więc, więc. Zapnij sobie sukienkę. - mrugnął do niej. I poszedł sobie gdzieś usiąść. - Wiesz, że zostawiłem u Ciebie płyty, no. A w ogóle, to możemy sie przejechać na jakąś wycieczkę rowerem. o. - odwrócił łeb i spojrzał na nią.

Arno

- Tak, zostawiłeś je ponad 4 miesiące temu... - uśmiechnęła się szeroko i podeszła do niego - Mógłbyś mi ją zapiąć? - spytała odwracając się do niego plecami. - Pytałam co miała znaczyć tamta wypowiedź. - powtórzyła się.

candace

Zapiął więc tą sukienkę.
- To już cztery miesiące? O cholera, to nieźlee. - podrapał sie po głowie. - Szybko zleciało, nie? - i ignorował tamto pytanie. bo co miał mówić. tak wyszło. a on się boi nowych związków, bo go żona rzuciła i nie wiadomo, czy nie trafi na jakąś sukę. więc sie nie angażuje biedny. i tyle.

Arno

- Trochę minęło odkąd się ostatnio widzieliśmy. - obróciła się w jego stronę i położyła dłonie na jego szyi, bez zbliżania się do niego i patrząc mu w oczy. - Ze dwa tygodnie? Czas to nadrobić. - stwierdziła, co miało znaczyć, że muszą się gdzieś wybrać - To wszystko przez moją pracę... - westchnęła z uśmiechem.

candace

- Tak, tak, tak, wybaczam Ci. - uśmiechnął się i cmoknął ją w polika. - Mogę sobie zrobić hebraty? - wstał i tak sie przeszedł po miekszaniu szukając kuchni.

Arno

- Oczywiście. - stwierdziła z uśmiechem - I missed you. - westchnęła nadal stojąc w salonie, poprawiła sobie włosy i poszła po jakieś buty, które potem zakładała siedząc na sofie w salonie.
- Zaraz muszę iść do pracy... - westchnęła i schowała twarz w dłoniach.

candace

Zrobił sobie herbaty z mlekiem, bo wkońcu jest Anglikiem xd i wrócił do niej.
- Nie martw sie, chyba wytrzymasz te parę godzin beze mnie. - usmiechnął się i napił herbaty. Poparzył sie biedny trochę.

Arno

- Wytrzymałam dwa tygodnie, chociaż nie wiem jak... - uśmiechnęła się smutno do niego - Nie chodzi o to, po prostu...mój brat jest w szpitalu. - westchnęła. Ale w końcu to ona jest chirurgiem i musi sobie z tym radzić, musi rozdzielić sprawy zawodowe od prywatnych i traktować brata jak każdego innego pacjenta...

candace

Postawił gdzieś tą filiżankę i podszedł do niej przytulic, pocieszyc czy cokolwiek. - Czemu odrazu nie powiedziałaś... co mu się stało?

Arno

- Jakiś idiota go postrzelił. - westchnęła, ale po chwili wstała z sofy uśmiechając się i wycierając łże, która spływała jej po policzku. - Dobra, koniec tego, bo się rozmażę. I'm a surgeon and I need to be strong, at least at work. - uśmiechnęła się do niego i poprawiła sobie sukienkę.

candace

- ... ale nie jesteś robotem bez uczuć. - dodał tak do siebie, co miało jakby oznaczać, że jak sie rozklei w pracy to przecież nic takiego. - Ale nie martw się, pewnie z tego wyjdzie, napewno. Jeszcze jak opiekuję się nim taka pani chirurg jak Tyyy. - tytyryty, zrobił tak fajnie brwiami do góry i na dół.

Arno

- Znowu słodzisz. - uśmiechnęła się przez łzy i przytuliła się do niego - Ale w pracy muszę się skupiać na pracy...ale poza pracą... - uśmiechnęła się sugestywnie - Poza pracą mogę robić co chcę...np. spotkać się z przystojnym mężczyzną. - stwierdziła.

candace

- O nie... czyżbyś przyznawała się do takowej zdrady? - uśmiechnął się. On przystojny łihihih, no pewnie, że tak. Ale on skromny jesst.