Dom Masona i Kamili Devouey

Kamila

Odstawiła więc butelki z resztą do lodówki. - Ale pewnie musiałabym pogadać z nią na mieście, bo wiesz, nie chcę, aby powtórzyły się wczorajsze wypadki. - tu spojrzała na dzieci. - A może wziąłbyś chłopców gdzieś, do sklepu po nowe zabawki, czy na plac, wtedy spokojnie bym porozmawiała z Ver u nas w domu. - zrobiła do niego oczka bambi przy ostatniej wypowiedzi.

Arno

- Wiesz kto mógłby się nimi zająć...szczerze mówiąc to wątpię żeby ktoś się zgodził. - spojrzał na nich groźnie...po czym dodał - Chcę być razem z Tobą i pogadać z Ver, musimy to zrobić razem. - uśmiechnął się i wziął do buzi naleśnika.

Kamila

- Nie wiem, czy Ver po tym wszystkim będzie chciała z Tobą porozmawiać. Ba, nie wiem, czy w ogóle zechce ze mną pogadać. A komu chcesz dać pod opiekę nasze potworki ? - miała wielkie wątpliwości i co do tego, czy Ver będzie chciała się z nią spotkać i do tego, czy ktoś będzie chciał opiekować się ichnimi dziećmi.

Arno

- Komuś zaufanemu. - uśmiechnął się kącikiem ust - Kochanie nie martw się, porozmawiamy z Ver we dwoje. - powiedział i wziął kęs posiłku do ust.

Kamila

- Kogo masz na myśli ? - przy tym pytaniu uniosła brew do góry.

Arno

- Nie wiem...na początek musi się znaleźć ktoś kto się na to zgodzi. - uniósł brew.

Kamila

- Od tego powinniśmy zacząć... masz kogoś, kto mógłby się zgodzić ? Bo ja już mam jedną zaufaną osobę na myśli... a nawet i dwie. - posłała mężowi dziarski uśmiech. Tylko ciekawe, czy te panie będą chciały zająć się tymi dziećmi.

Arno

- Kogo masz na myśli? - uniósł brew.

Kamila

- Twoją siostrę. - odpowiedziała tak, jakby to przecież to było oczywiste.

Arno

- That's a good idea... - powiedział z uśmiechem i to szerokim - Only if she's not working today... - napił się mleka.

Kamila

Miała wielką nadzieję, że Chloe nie pracuje, bo jak pracuje, to chyba napadnie ją w szpitalu i ją porwie. Nie no, żartuję. Uśmiechnęła się do męża i skończyła swoją porcję. Teraz tylko czekała, aż skończy reszta rodziny.

Arno

- Dziękujemy. - powiedzieli z uśmiechami na twarzy i odsunęli talerze od siebie.
Zaczął czytać gazetę i kontynuował spożywanie posiłku.

Kamila

Pozmywała naczynia po synach i czekała na męża. Siadła na krześle i zastanawiała się nad czymś.

Arno

- What are you thinking about,huh? - spytał pomiędzy kęsami.

Kamila

- Myślę o Lisie Kane. Wróciła, a nawet się nie przywitała. Nie odwiedziła mnie, choć tyle razy jej pomogłam. - prawda, Kamila miała o to żal do Lisy, że ta jej nie poinformowała o swoim powrocie. Myślała, że kiedyś były ze sobą blisko, ale jednak, myliła się.

Kamila

To on już skończył jeść , co nie ? - Twoja siostra przyjedzie po dzieci, czy ty je zawozisz ? - spytała przygotowując się do wyjścia. A dokładniej to zakładała kolczyki.

Kamila

Poranek :
Kamila śpi.

Arno

Obudził się i usiadł na parapecie i rozmyślając spoglądał przez okno na przedmieścia, które budziły się do życia...

Kamila

Ona poczuła za to miły, zimny wiaterek. Sennie otworzyła jedną powiekę, z drugą było trochę więcej problemów. A gdy już się udało to ziewnęła i patrzyła jeszcze takim śpiącym i zmęczonym wzrokiem na męża. - Mason, czemu nie śpisz ? - spytała. Wręcz nie mogła pohamować kolejnego ziewnięcia, więc zrobiła to znowu.

Arno

Gdy usłyszał głos żony od razu wrócił do łóżka, pocałował ją na dzień dobry.

Kamila

Oddała mu pocałunek. - Słyszysz tą ciszę ? Czuję się tak, jak na początku naszego małżeństwa. - powiedziała szeptem, by czasem nie obudzić swoim głosem chłopców.

Arno

- Yhym...dzieci grzecznie śpią. - uśmiechnął się do niej zadziornie.

Kamila

- Tyle lat musiałam czekać, by zaznać wreszcie tą ciszę. - już nie siedziała, a położyła się na łóżku taka szczęśliwa. Normalnie, jakby na jakiejś łące była, czy coś.

Arno

- Gdy będziesz ją miała na stałe to zatęsknisz za hałasem. - uśmiechnął się do niej, po czym...zaczął ją całować delikatnie po szyi.

Kamila

- Mam przez to rozumieć, że brakowało ci dzieci w naszym związku ? - zapytała podejrzliwie. Zawsze mogłaby zahaczyć o małą Iv.