Dom Masona i Kamili Devouey

Arno

Zgasił papierosa i wyrzucił go do kosza na śmieci. Włączył telewizor i przysiadł na sofie, skakał po kanałach, aż w końcu natrafił na lokalne informacje. W tej chwili na ekranie ukazało się zdjęcie Julie. Reporterka powiedziała, że Walker trafiła do aresztu, w tej chwili Mason przeklął pod nosem i zerwał się z sofy. Najpierw spłonął jej dom, a teraz jest w areszcie...musi ją zobaczyć. Pobiegł po schodach na górę i bez pukania wpadł do sypialni.

Kamila

Usłyszała kroki, ale było już późno. Nie schowa go. Wrzuciła pamiętnik pod łóżko, wraz z piórem i tak siedziała na ziemi oparta o te łóżko. Jak wpadł, to nic nie było po niej widać, tylko mógł mieć lekkie przeczucie, że ona coś ukrywa. - Mason, co się stało ? - zapytała zdezorientowana. Podniosła się z ziemi i podeszła do niego.

Arno

- Julie jest w areszcie. Muszę jechać. - powiedział poddenerwowanym głosem i wyciągnął z szafy jakiś sweter.

Kamila

- Jechać z tobą ? - no tak, Julie. Znowu Julie. Czy jego miłość do Julie nigdy się nie skończy ?

Arno

- Nie chcę Cię tym zajmować...na pewno masz dużo innych rzeczy na głowie. - włożył na siebie sweter przez głowę.

Kamila

Musiała być wyrozumiałą żoną. - Owszem, opiekę nad chłopcami, którzy i tak wolą być z ojcem. - powiedziała tylko. Wie, że gdyby zrobiła wojnę o Julie to i tak przegrałaby. Musiała więc rzucić temat dzieci. Może się opamięta. Wyszła do łazienki, którą mieli przy sypialni. Może się opamięta ? Przy okazji nasłuchiwała, czy nie podchodzi do łóżka.

Arno

- Kochanie, takie są dzieci, przecież wiesz, że z nimi trzeba delikatnie, starałem się z nimi rozmawiać i jak na razie nie widać zmiany, ale potem zobaczysz. Mnie na starość oleją, a za Tobą będą szaleć, tak jak ja. - wszedł do łazienki i cmoknął ją w policzek uśmiechając się do niej delikatnie, po czym wrócił do sypialni, gdzie przez przypadek nadepnął na coś metalowego, pióro, którego stalówka wystawała spod łóżka.
- Pisałaś tu coś? - zapytał zwyczajnie, po czym ruszył do szafy, z której wyjął swoją skórzaną kurtkę.

Kamila

Przybrała maskę, znaczy się zmieniła wyraz twarzy na zasmuconą. - Mason, wszystko zepsułeś. To miał być prezent dla ciebie. - powiedziała tak smutno, bo odkrył niespodziankę. - A dzieciaki nigdy cię nie oleją, prędzej mnie. Kiedy weźmiesz ich na ryby ? - przytuliła się do jego pleców, by przypadkiem nie ujrzał jej prawdziwych uczuć, tych pod maską.

Arno

- Przecież to jest twoje stare pióro, kręcisz coś kochanie... - wyszeptał - Jak tylko znajdę czas wiosną. Poza tym wiesz, że mam już dosyć jakichkolwiek wyjazdów w najbliższym czasie... - puścił jej oczko i cmoknął w usta, po czym powiedział - Gotta go. I'll be ASAP. - po czym wyszedł z domu, wsiadł w samochód i pojechał do aresztu.

[wyjeżdża.]

Kamila

Czy on musi zwracać uwagę na szczegóły ? Poczekała, aż wyjdzie, po czym wróciła z piórem do pokoju, wyjęła spod łóżka pamiętnik i pisała o swych uczuciach. A dokładniej o tym, że mąż kocha inną, dzieci jej nie doceniają itp.

Kamila

Gdy skończyła pisać, to schowała pamiętnik wraz z piórem wgłąb szuflady, pod ubrania. Tam, gdzie Mason nigdy nie zagląda. Spojrzała na zegarek. Ciągle nie wracał. Zeszła na dół i zaczęła nerwowo chodzić po salonie, co chwilę wyglądając przez okno, czy aby mąż nie wraca.

Kamila

Wzięła telefon w dłoń. I dzwoni do męża.

Kamila

Nie spała całą noc. Jednak okazało się, że drzemała w fotelu, bo obudził ją dźwięk komórki. Spojrzała na wyświetlacz. Julie. Odebrała, woli znać nawet najgorszą prawdę, aniżeli łudzić się w swoich nadziejach.

Kamila

Ciągle rozmawiając przez telefon powoli zbierała się i przygotowywała "do normalności".

Granmor

W końcu pod dom podjechała taksówka a z niej wyszła Julie. Jak wczoraj i od wielu tygodni, jest blada, chuda, tylko włosy ma czyste. No i obowiązkowo wielkie okulary przeciwsłoneczne. Dzwoni do drzwi.

Kamila

Otworzyła. Z jej miny wynikało, że nie poznała z początku Julie. - Wejdź. - zaprosiła ją do środka - Usiądź, rozgość się. Napijesz się czegoś ? - najchętniej to by przywróciła ją do wcześniejszego jej stanu, ale przecież nie mogła tego zrobić.

Granmor

Ściągnęła okulary no i Kamila znowu mogła zobaczyć ze jej oczy sa takie..puste i w ogóle to podkrążone. -Wody, dzięki. - wysiliła się na taki delikatny uśmiech chowając okulary do torebki.

Kamila

Przyniosła jej wody. - Może byś coś zjadła ? Pewnie jesteś głodna... - ona była wychudzona, nie głodna, ale przecież jej tego nie powie.

Granmor

-Nie, zaraz wstaną dzieciaki i się nasiedzisz w kuchni. Chcę o czymś porozmawiać. Czytasz prasę? Myślę o tej...wiesz..kolorowej. - czyli tej która niszczy jej życie. xD

Kamila

[color=#99339]Usiadła naprzeciw Julie. - Tak, czytam co nieco. Chociaż nie wierzę we wszystko, co tam piszą. Człowiek robi różne głupoty, mając wiele problemów. - mówiła tak, by pocieszyć Julie.[/color]

Granmor

-Matthew...Matthew...on mnie zostawił i.. - chrząknęła, jej głos brzmiał naprawdę źle. -Wczoraj był u mnie Mason. Może się mylę, ale wydaje mi się że koleś nadal na mnie leci. - przerwała chcąc zobaczyć reakcję Kamili. -Nie mam zamiaru przekonywać się o prawdziwości moich myśli, to nie pomoże Mattowi w powrocie. No i, zadzwoniłam do Ciebie.. by Ci powiedzieć że jeżeli on cokolwiek czuje,to jest skończonym debilem. I obiecuję Ci że nie pozwolę mu zniszczyć Waszej rodziny i po prostu nie będę się z nim widywała na ile to będzie możliwe. - skończyła i napiła się wody, po pierwsze gardło ją rozbolało a po drugie musiała ochłonąć. Właśnie powiedziała poniekąd Kamili że jej świat nie jest w dobrym stanie.

Kamila

Nie wiedziała, co ma powiedzieć. Ona przeczuwała to już wcześniej, teraz była tego pewna. - Nie możesz go zmuszać, by był ze starą żoną, której już nie kocha. - powiedziała. Może nie powinna, udawała, że jej nie zależy. Ale zabolało ją to, to już drugi mąż, który wybrał młodszą i ładniejszą.

Granmor

A Julie wstała i usiadła obok niej. Przytuliła ją na tyle mocno na ile mogła. -Po prostu chciałam byś wiedziała, że z mojej strony. No, że ja.. wiesz... nigdy w życiu bym Wam tego nie zrobiła. Tobie i dzieciom, kocham z całego serca Matta. I będę, nawet jeśli nie wróci. - szeptała te słowa, no bo jak ją tuliła to po cholerę miała głośno mówić

Granmor

[narracja] W końcu chłopcy się obudzili i Kamila musiała zająć się swoimi obowiązkami, Julie się zmyła żegnając ją słowami otuchy. Musi teraz wrócić po syna.[/narracja]

Kamila

Nie czuła się zbyt dobrze. Widać było, że jest przybita. Ale do Masona nie przyjdzie, ma swoją dumę. I tam zajmowała się obowiązkami domowymi.