Dom Karla Mayer'a

Arno

- A czemu wczoraj płakałaś? - spytał odwracając się do niej przodem; ona stała do niego na wyciągnięcie rąk; więc wyciągnął je i położył je na jej ramionach i spojrzał jej w oczy.

Naomi/Missy

- Yyymm... Nic. Po prostu mi się życie nie układa. Brat niedługo żeni się z jakąś szatynką i wyjeżdża na stałe z Fairview, a ja nadal nie znalazłam sobie kogoś... boję się samotności poprostu. - kłamała jak się patrzy. Ale łatwowiernie. Miejmy nadzieję, że jej uwierzy, a uwierzy - musi uwierzyć.

Arno

- Na pewno znajdziesz kogoś odpowiedniego. - powiedział z uśmiechem na twarzy i patrzył się jej w oczy.

[ może zacznij teraz ;> ]

Naomi/Missy

- Na pewno. - uśmiechnęła się i miała ochotę już zbliżyć się do niego, ale to mężczyzna powinien robić pierwszy krok.

Arno

Po chwili rozpalony wręcz rzucił się na nią; położył swoje dłonie na jej policzkach i zaczął ją szybko i gwałtownie całować; nawet zamknął oczy...

Naomi/Missy

A ona wcale nie była gorsza. Zaczęła ściągać z niego to, co miał on na sobie.

Arno

Jego koszula wylądowała na parkiecie; po chwili cały czas nie odrywając się od jej ust; zaprowadził ją na kanapę i LEKKO pchnął na nią; po czym uklęknął nad nią i pochylając się całował ją szybko z zamkniętymi oczami...

Naomi/Missy

Ona oddawała się jego pocałunkom i dawała mu je w formie bardziej namiętnej. Nawet nie zdawała sobie sprawy o zdradzie wobec Jamesa. Czuła po prostu coś błogiego i tak dalej oddawała się jego pocałunkom.

Arno

W tym momencie Karl poczuł przypływ uczuć do Naomi i począł ją całować bardziej namiętnie i tak...zadziornie; jakby był jakimś nastolatiem; do tego robił to pospiesznie. Po chwili zdjął z Naomi bluzkę i zaczął z zamkniętymi oczami całować ją po szyi; a z kuchni wydobywał się zapach spalenizny i wylatywał dym; ale oni nie zwracali na to uwagi...

heaven

Właśnie przechodziła obok domu. Z okna wydobywały się kłęby dymu. O cholera, zaczęło się. Dlaczego jeszcze nie włączyła się czujka? A tam, jak dobra zabawa, to zabawa. 911. Dzwonię. - Dzień dobry. Rachel Chanowith. Chciałabym (... ) Dobrze, czekam. Do widzenia. - Spokojnie, jak gdyby nigdy nic podeszła do drzwi i załomotała w nie kołatką.

heaven

Czekała przez moment, ale nikt nie odpowiadał. Jej ciekawość wzięła górę i nacisnęła na klamkę. Drzwi otworzyły się bez najmniejszego oporu. W środku domu czuć było lekki swąd, ale nie było w ogóle dymu, nawet nie było się pewnym skąd dochodzi ów zapach. - Dzień dobry! - bardziej powiedziała niż krzyknęła. Skierowała się do najbliższego pomieszczenia. Okazało się ono salonem, ale co innego przykuło jej uwagę. Mianowicie to, co zobaczyła na kanapie. - O mój boże. - mruknęła cicho, lecz tym razem się spostrzegli, ale to co powiedziała Rachel nie było wyrazem zażenowania wynikającym z sytuacji, bardziej dało się wyczuć w tym wzgardę i śmiech. dlaczego? Otóż jak wkrótce Rachel będzie opowiadać tę historię, użyje słów - Facet leżał na kanapie w stylu: szybki gość po czterdziestce doprowadzi cię do raju, a kobieta wyglądała na znudzoną, nie wspomnę o tym, że ziewnęła, brakowało tylko, żeby powiedziała: jestem śpiąca...

Naomi/Missy

Wtem rozległ się dźwięk jej komórki i zauważyła wtedy kobietę. Szybko odepchnęła Karla od siebie i wstała z kanapy. - Dzień dobry. - szybko odezwała się do kobiety i poszła do łazienki, gdzie odczytała sms-a. No tak, ma męża i go zdradza ? Wyszła z łazienki już z poprawioną fryzurą i dobrze dopiętą bluzką. - Do widzenia pani. Kochanie, chyba spalił ci się obiad. Dostałam wezwanie, więc idę do pracy. Wrócę wieczorem. Pa. - powiedziała i pomachała, po czym wyszła z jego domu. Musiała przecież udawać przy obcej kobiecie jego idealną, dobrą i pracującą żonę. Może na prawdę powinna iść do pracy ? Nie zastanawiała się nad tym teraz. Szybko ruszyła w stronę Wisterii - do swojego prawdziwego męża oczywiście.

heaven

Karl Mayer nie lubił zażenowania. Co prawda doświadczał go dosyć rzadko w życiu, ale jak już, to z impetem. Pierwszy raz, gdy poznał matkę Susan - Sophie, pomylił ją z przyszłą żoną i zobaczyła go nago. Drugi raz, gdy powiedział iż odchodzi. Dalej, gdy zabierał swoje rzeczy z Wisteria Lane i dostał w twarz niedogotowaną zapiekanką z serem. Teraz był czwarty raz. Podczas, gdy w kuchni paliły się owoce jego romansu, on sam spłonął moralnie.

Na ulicy rozlega się dźwięk syreny strażackiej. - Chyba muszę już iść. - oświadczyła Rachel. - Miło było pana poznać. Chyba będzie miał pan gości, więc nie będę dłużej przeszkadzać. Tak, przy okazji nazywam się Rachel, Rachel Chenowith. - rzuciła na koniec i wyszła, jak gdyby nigdy nic.

Arno

A Karl ze zdziwienia nie wyduał ani jednego słowa. Nie dość, że jakieś wredne babsko weszło mu do domu, to w dodatku Naomi mu uciekła i go zaskoczyła - swoją inwencją twórczą ; w roli jego przykładnej żony. To było coś; a jeszcze teraz będzie musiał użerać się z tymi strażakami; ubrał swoją koszulę, która leżała na ziemi. Po chwili ugasił palącą się patelnię i wrzucił swoje śniadanie. Wystarczyła mu kawa i..." OWOCE ROMANSU ". Cały czas " płonął moralnie " przypominając sobie wszystkie słowa, które wypowiedziała Rachel... Wpuścił strażaków i zaczął z nimi rozmawiać; po chwili wyjaśnień odjechali w dal Wisterii; a on z wrażeń otworzył sobie piwo i zaczął je sączyć - dzień pełen niespodzianek. Jak wpakować się w tarapaty; to na całego...ale o jednym nie wiedział - O TYM , ŻE NAOMI JEST ŻONATA...

Arno

Wstał i ujrzał, że jego lodówka świeci pustkami; wypił kawę; wyszykował się i wsiadł do swojego wozu; po czym pojechał do supermarketu.

[wyjeżdża.]

Arno

Kolejny zwykły i ponury dzień w życiu Karla Mayera.
Był już po śniadaniu; postanowił złożyć komuś propozycję.

Naomi/Missy

[wchodzi Naomi]
Przyszła i weszła do środka. Tam go w jakimś miejscu zastała. - Cześć. - powiedziała na początek.

Arno

[nar] Po raz kolejny świetnie się bawili - wiadomo jak spędzali czas. Po tym gdy Naomi wyszła zjadł kolację, popracował i poszedł spać. [/nar]

Jak co dzień wstał i zjadł śniadanie popijając je kawą.

/nie zgodziła się?

Naomi/Missy

/nie. mówiła mu, że brata rzuciła dziewczyna i musi z nim spędzić tegorocznego sylwestra i że jest jej bardzo przykro

Arno

Wstał i zjadł śniadanie.

Arno

Obudził się i zjadł śniadanie, po czym wziął prysznic.

Viktor

[wchodzi Amanda]

Podeszła do drzwi i zapukała.

Arno

Podszedł pod swój dom i na jego ganku ujrzał młodą, urodziwą brunetkę, aż się zdziwił. Podszedł do niej i z uśmiechem zapytał - Pani do mnie?

Viktor

-Jeśli pan tu mieszka to tak.- uśmiechnęła się patrząc na niego

Arno

- Tak się składa, że ja tu mieszkam. - uśmiechnął się podchodząc do drzwi. Otworzył je i przepuścił dziewczynę w progu.